Aangrijpend bezoek!

Op woensdag bezochten we twee speciale scholen.

We bezochten in Ilem de ‘Mispah skool’. Deze school is voor kinderen met leerstoornissen, mentale en fysieke beperkingen. Op deze school zitten 113 kinderen die ingedeeld worden in twee grote groepen. De kinderen onder de vijftien jaar en diegene boven de vijftien jaar.

Elke leeftijdscategorie wordt dan ingedeeld volgens het kunnen van de leerling.

Er zijn klassen die inhoudelijk meer kunnen verwerken dan anderen, hoewel de leerstof erg basis blijft. Een klas telt maximum 18 leerlingen en heeft twee leerkrachten.

Er zijn verschillende klassen. De ene klas focust op het maken van hout, anderen doen haren en nagels, anderen maken heel de dag tekeningen. Sommige klassen zijn gericht op het sociale en werken rond ouderen. De kinderen krijgen, naargelang hun eigen kunnen, alle mogelijkheden om te ontwikkelen.

Bij deze school hoort een internaat waar de meeste kinderen verblijven. Slechts vijf kinderen gaan dagelijks naar huis.

De andere kinderen verblijven allemaal in het internaat, zelfs tijdens de weekends. In vakantieperiodes moeten ze naar huis toe gaan, wat niet altijd even gemakkelijk is. Het zijn de verzorgenden van het internaat die de leerlingen naar huis toe brengen. Ze worden zelden opgehaald door de ouders zelf. Sommige ouders kijken niet om naar hun kinderen of verwaarlozen hen eens ze thuis zijn.

De andere instelling die we bezochten is het ‘Elim Home’. Het is een tehuis voor kinderen met zware mentale en/of lichamelijke beperkingen. Het tehuis kan 50 kinderen opvangen. De leeftijd is gevarieerd. Het jongste kindje hier is vier jaar en de oudste is 38.

Volgens de regels moeten de jongeren de instelling verlaten op 21 jarige leeftijd. In sommige gevallen, wanneer er niemand is die voor deze jongeren wil zorgen, kan de instelling beslissen om de persoon langer te verzorgen.

In de instelling zien we erg aangrijpende dingen. Sommige kinderen zijn misvormd, kunnen niet stilzitten, missen ledematen of zijn mentaal beperkt. We namen een kijkje in de ruimte waar de jonge kinderen fysiotherapie ondergaan. De kinderen worden in een stoel vastgebonden zodat hun lichaam een correcte houding aanneemt. Wanneer ze weten dat het hun beurt is, beginnen ze vaak te huilen…

De ervaring was uniek en aangrijpend. In België zijn er eveneens kinderen met zulke beperkingen, maar de faciliteiten die wij hebben om hen te behandelen en te helpen zijn veel beter uitgerust dan hier in Zuid-Afrika.

De kinderen slapen in een grote zaal. Ze hebben elk een eigen bed. Sommige bedden zijn bekleed met kussens zodat kinderen zichzelf niet kunnen bezeren.

Op de foto’s kan je enkele beelden zien van de slaapzaal en het bed bekleed met kussens.

De mensen die hier werken verrichten echt prachtig werk. Ze werken in twee shiften, telkens van 7 tot 7, dag of nachtshift.

De kinderen worden verdeeld in verschillende groepen van zeven tot negen kinderen. Elke groep heeft twee begeleiders. Het is zwaar werk. Tijdens de nachtshift zijn er slechts drie verzorgenden aanwezig voor de hele groep kinderen. Er is een groot tekort aan personeel doordat de subsidies van de overheid sterk gedaald zijn de laatste jaren.